De oordelen en
veroordelingen van 'anderen', mede ingegeven door interpretaties van bepaalde
morele systemen zoals bijvoorbeeld 'de Christelijke Kerk' (is niet hetzelfde
als de Bijbel) worden vaak overgenomen door jezelf ook, zodat je schuld en
schaamte gaat voelen omdat je jezelf veroordeelt. Dat moet je goed beseffen en weten dat je
geneigd bent dan om te blijven 'hangen' in een vicieuze cirkel van de behoefte
blijven nastreven van het zoeken naar 'intimiteit' en dan vervolgens (wanneer
je de 'intimiteit' gevonden hebt) schuldgevoelens en gevoelens van schaamte
ervaren omdat je de intimiteit (waarvan 'seksualiteit' een onderdeel is) bijvoorbeeld
buiten je huwelijk vindt.
Wanneer je bewustzijn
regelmatig bovenstaande vicieuze cirkel van intentioneel zoeken en trachten te
vervullen van je behoefte aan 'intimiteit' gevolgd door
schuld- en schaamtegevoelens doorloopt, raakt je geest en lichaam uitgeput
omdat het geestelijk en/of spiritueel conflict nooit opgelost wordt. Het zoeken
naar 'rust' en 'geruststelling' gaat nu ook steeds meer een rol spelen in je
bewustzijn, omdat je weet en aanvoelt natuurlijk dat de vicieuze cirkel
inderdaad doorbroken moet worden, anders gaat het niet goed met je geestelijke
en lichamelijke gezondheid.
Wanneer je zo naar
je bewustzijn en gezondheid kijkt, kan je misschien ook andere scenario's gaan
bedenken in je leven, waarin je de behoefte aan 'intimiteit' gaat zoeken en
vinden. In ieder geval moet je proberen heel zuiver en onbevooroordeeld naar je
intentioneel handelen te kijken waarin je bewustzijn het voertuig is die blijft
'stromen'.
Op het moment dat je gaat oordelen over jezelf dan wordt je bewustzijn een stinkende plas stilstaand en troebel water waarin je jezelf niet meer kan zien omdat je niet eens naar je spiegelbeeld in het water durft te kijken. Je bewustzijn gaat zich steeds meer bezighouden met acties en handelingen waarmee bewustzijnsstromen van schuld- en schaamtegevoelens naar de achtergrond gedrukt worden. Dit is op zich geen probleem voor de gezondheid, zolang je maar onbevooroordeeld kan waarnemen en beseffen dat je intentioneel handelen middels het richten en focussen van je aandacht bewust deze afleiding zoekt om de geest 'tot rust' te brengen wat natuurlijk geen oplossing is voor het fundamentele conflict.
Op het moment dat je gaat oordelen over jezelf dan wordt je bewustzijn een stinkende plas stilstaand en troebel water waarin je jezelf niet meer kan zien omdat je niet eens naar je spiegelbeeld in het water durft te kijken. Je bewustzijn gaat zich steeds meer bezighouden met acties en handelingen waarmee bewustzijnsstromen van schuld- en schaamtegevoelens naar de achtergrond gedrukt worden. Dit is op zich geen probleem voor de gezondheid, zolang je maar onbevooroordeeld kan waarnemen en beseffen dat je intentioneel handelen middels het richten en focussen van je aandacht bewust deze afleiding zoekt om de geest 'tot rust' te brengen wat natuurlijk geen oplossing is voor het fundamentele conflict.
Het lijden blijft een
integraal onderdeel van het leven, dat kan je nooit uitbannen. Het alleen maar
over 'leuke' dingen praten met je 'vrienden' en/of 'partner' maakt juist dat je
jezelf niet 'heel' gaat voelen en dat knaagt geleidelijk aan steeds intenser
aan je. Het zoeken van verlichting hiervoor buiten jezelf of bij een ander door
te streven naar 'leuke', 'spannende', 'uitdagende' ervaringen te beleven is een
gedragspatroon ingegeven door een geestelijke houding of instelling waarbij het
bewustzijn het 'lijden' probeert buiten de beleving te houden.
Dit is voor velen dus
de tragische paradox, omdat zo'n instelling je juist steeds meer van jezelf
doet vervreemden, je raakt jezelf steeds meer kwijt. Het water van de stromende
rivier komt overal en moet ook overal kunnen komen. Dit ontkennen of niet
willen zien is dus jezelf afsluiten voor de totale werkelijkheid en dit heeft altijd
consequenties voor de aard en de kwaliteit van je beleving van de wereld om je
heen. De lichtheid van het bestaan kan zo zelfs ondraaglijk worden. Lijden is
niet te ontkennen in het leven, je zou
jezelf immers kwijtraken op den duur.