Intimiteit en jezelf kwijtraken

De oordelen en veroordelingen van 'anderen', mede ingegeven door interpretaties van bepaalde morele systemen zoals bijvoorbeeld 'de Christelijke Kerk' (is niet hetzelfde als de Bijbel) worden vaak overgenomen door jezelf ook, zodat je schuld en schaamte gaat voelen omdat je jezelf veroordeelt.  Dat moet je goed beseffen en weten dat je geneigd bent dan om te blijven 'hangen' in een vicieuze cirkel van de behoefte blijven nastreven van het zoeken naar 'intimiteit' en dan vervolgens (wanneer je de 'intimiteit' gevonden hebt) schuldgevoelens en gevoelens van schaamte ervaren omdat je de intimiteit (waarvan 'seksualiteit' een onderdeel is) bijvoorbeeld buiten je huwelijk vindt.

 

Wanneer je bewustzijn regelmatig bovenstaande vicieuze cirkel van intentioneel zoeken en trachten te vervullen van je behoefte aan 'intimiteit' gevolgd door schuld- en schaamtegevoelens doorloopt, raakt je geest en lichaam uitgeput omdat het geestelijk en/of spiritueel conflict nooit opgelost wordt. Het zoeken naar 'rust' en 'geruststelling' gaat nu ook steeds meer een rol spelen in je bewustzijn, omdat je weet en aanvoelt natuurlijk dat de vicieuze cirkel inderdaad doorbroken moet worden, anders gaat het niet goed met je geestelijke en lichamelijke gezondheid.

Wanneer je zo naar je bewustzijn en gezondheid kijkt, kan je misschien ook andere scenario's gaan bedenken in je leven, waarin je de behoefte aan 'intimiteit' gaat zoeken en vinden. In ieder geval moet je proberen heel zuiver en onbevooroordeeld naar je intentioneel handelen te kijken waarin je bewustzijn het voertuig is die blijft 'stromen'.
Op het moment dat je gaat oordelen over jezelf dan wordt je bewustzijn een stinkende plas stilstaand en troebel water waarin je jezelf niet meer kan zien omdat je niet eens naar je spiegelbeeld in het water durft te kijken. Je bewustzijn gaat zich steeds meer bezighouden met acties en handelingen waarmee bewustzijnsstromen van schuld- en schaamtegevoelens naar de achtergrond gedrukt worden. Dit is op zich geen probleem voor de gezondheid, zolang je maar onbevooroordeeld kan waarnemen en beseffen dat je intentioneel handelen middels het richten en focussen van je aandacht bewust deze afleiding zoekt om de geest 'tot rust' te brengen wat natuurlijk geen oplossing is voor het fundamentele conflict.

Het lijden blijft een integraal onderdeel van het leven, dat kan je nooit uitbannen. Het alleen maar over 'leuke' dingen praten met je 'vrienden' en/of 'partner' maakt juist dat je jezelf niet 'heel' gaat voelen en dat knaagt geleidelijk aan steeds intenser aan je. Het zoeken van verlichting hiervoor buiten jezelf of bij een ander door te streven naar 'leuke', 'spannende', 'uitdagende' ervaringen te beleven is een gedragspatroon ingegeven door een geestelijke houding of instelling waarbij het bewustzijn het 'lijden' probeert buiten de beleving te houden.

Dit is voor velen dus de tragische paradox, omdat zo'n instelling je juist steeds meer van jezelf doet vervreemden, je raakt jezelf steeds meer kwijt. Het water van de stromende rivier komt overal en moet ook overal kunnen komen. Dit ontkennen of niet willen zien is dus jezelf afsluiten voor de totale werkelijkheid en dit heeft altijd consequenties voor de aard en de kwaliteit van je beleving van de wereld om je heen. De lichtheid van het bestaan kan zo zelfs ondraaglijk worden. Lijden is niet te ontkennen in het leven,  je zou jezelf immers kwijtraken op den duur.