Het schimmige verlangen zal ons altijd vergezellen, het is niet een begeerte naar iets stoffelijks - want dat kunnen we kopen of stelen; het is niet de wens iets van belang te ondernemen - want daarvoor zijn er zeevaartscholen en safari's; nee, het is dat almaar sudderende, nu en dan opflakkerende, maar ons geen ogenblik verlatende gevoel dat we ergens anders thuishoren, iemand anders zouden moeten zijn. We leven in het verkeerde land, de verkeerde tijd, het verkeerde lichaam - en dat alles laat ons lijden aan de verkeerde pijn die verlangen heet.
Voortdurend zijn we bezig weg te zeilen van de wereld die we ons zelf hebben gedroomd. We cultiveren onze onvolmaaktheden en doen werkelijk alles om het paradijs geen grein dichterbij te brengen, we zijn als de dood om ook maar een spat van onze overmoedige verbeelding te realiseren - want dat zou betekenen dat het verlangen zou afnemen en zonder die mengeling van schuld, straf en zelfkwelling kunnen we niet. Mogen we niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten